Komputery przenośne z początku były przeznaczone, jak wskazywała nazwa, do użytkowania ich w drodze, i jako takie były bardzo trudne do podrasowywania. Nie miały one również tak mocnych podzespołów jak komputery stacjonarne, zwłaszcza dysków, choć były one projektowane głównie jako przenośne urządzenia pracownicze. Nowe modele laptopów coraz częściej dorównywały osiągom komputerom stacjonarnym, zwłaszcza w kwestii magazynu danych.
Nośniki danych do komputerów przenośnych
Wielu pracowników potrzebowało bardzo dużego magazynu danych, zwłaszcza jeśli laptop używany był przez osoby zajmujące się obróbką grafiki czy filmów. Nowoczesne dyski twarde do laptopów posiadały więc pojemności podobne do tych używanych w komputerach stacjonarnych i znacznie przekraczały możliwości starszych, mniej pojemnych modeli używanych jeszcze kilka lat temu. Dla osób preferujących szybkość działania i bardzo krótki czas reakcji na wprowadzane komendy ponad pojemnym magazynem, znacznie lepszym wyborem był laptop wyposażony w dysk półprzewodnikowy. Mimo znacznie mniejszych pojemności, dyski ssd pozwalały na ogromne przyśpieszenie pracy laptopa, zarówno podczas uruchamiania systemu operacyjnego, jak i poszczególnych programów. Ogromnym mankamentem starych modeli laptopów była ograniczona ilość pamięci i niemożliwość podłączenia dodatkowych nośników, dlatego niemal wszyskie nowsze komputery przenośne posiadały możliwość podłączenia dodatkowego dysku twardego, zarówno optycznego jak i półprzewodnikowego, w podobny sposób w jaki miało to miejsce w komputerze stacjonarnym. Nośniki te były oczywiście rozmiarowo mniejsze, ze względu na dość kompaktowe rozmiary nowoczesnych laptopów, aczkolwiek modele od najbardziej rekomendowanych producentów nie różniły się osiągami od odpowiedników do komputerów stacjonarnych.
Dla najbardziej wymagających użytkowników i laptopowych gamerów, bodaj najlepszym wyborem były nośniki od producentów sprzętu gamingowego, nierzadko znacznie poprawiające wydajność nawet przeciętnego sprzętu. Dyski te jednak nie były tak pojemne jak nośniki optyczne, więc częstą praktyką było uzupełnianie pamięci wolniejszymi, aczkolwiek o wiele pojemniejszymi dyskami twardymi, tym samym eliminując problem niewielkiej pojemności pamięci wewnętrznej.